Staw kolanowy jest największym stawem kończyny dolnej. Z powodu występującego dużego obciążenia podczas aktywności fizycznych narażony jest na zmiany zwyrodnieniowe, które zaburzają jego mechanikę. Leczenie usprawniające, które ma na celu przywrócić utracone funkcje powinno być uzupełnione prawidłowo przeprowadzoną diagnostyką.
Celem pracy jest przedstawienie elementów badania przedmiotowego chorego ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych oraz zasad leczenia z uwzględnieniem profilaktyki.
W głównej części pracy przedstawiono sposób wykonania i interpretację uzyskanych wyników testów balotowania i przemieszczenia rzepki, testu McConnella, testu odwodzenia i przywodzenia podudzia, testu McMurraya, testu Steinmana II oraz testu Apleya.
W pracy ustalono następujące wnioski: 1) Dokładnie wykonane badanie przedmiotowe i rozpoznanie kliniczne w przypadku występujących zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego jest elementem decydującym o prawidłowo dobranym programie usprawniania. 2) Stosowanie kompleksowego usprawniania u chorych ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych leczonych operacyjnie i nieoperacyjnie wpływa na redukcję dolegliwości bólowych i poprawę zakresu ruchów. 3) Ważnym elementem leczenia usprawniającego jest nauka samodzielnego wykonywania ćwiczeń w domu i edukacja chorego, które to poprawiają jego samopoczucie oraz jakość życia.
