Staw ramienny jest największym stawem kończyny górnej, który zapewnia jej nieograniczoną ruchomość we wszystkich płaszczyznach. Zapewnienie dużej ruchomości przekłada się na zmniejszenie kontaktu powierzchni stawowych, przez co staw ramiennych narażony jest na utratę stabilności i ryzyko zwichnięcia.
Celem pracy jest przedstawienie zagadnień dotyczących budowy anatomicznej i biomechaniki stawu ramiennego, a także podanie przyczyn i klasyfikacji nawykowego zwichnięcia stawu ramiennego z uwzględnieniem testów wykorzystywanych w badaniu przedmiotowym.
Uszkodzenia mechaniczne stawu ramiennego nastręczają dużych problemów medycznych zarówno pod kątem zmniejszenia występujących dolegliwości bólowych, jak i odtworzenia utraconych funkcji całej kończyny górnej. Oprócz wnikliwej analizy biomechaniki stawu ramiennego pomocnym w ustalaniu leczenia usprawniającego jest znajomość podstawowych testów pozwalających na ocenę stanu funkcjonalnego chorego i monitorowaniu efektów terapeutycznych (przedni i tylny test obawy, test relokacji, test szufladki przedniej i tylnej, Jerk test, test rowka), które zostały przedstawione i zinterpretowana z uwzględnieniem sposobu wykonania i interpretacji uzyskanych wyników.
W pracy ustalono następujące wnioski: 1) Prawidłowo dobrane i poprawnie wykonane testy klinicznie powinny stanowić podstawowy element badania chorych z dolegliwościami stawu ramiennego. 2) Wzmocnienie mięśni działających na staw ramienny, zwłaszcza mięśni stożka rotatorów i mięśnia naramiennego, powoduje jego lepszą stabilizację, przez co chroni go przed powtarzającymi się epizodami nawykowych podwichnięć. 3) Istotne są ćwiczenia propriocepcji, poprawiające stabilizację stawu ramiennego.