Ścięgno Achillesa jest złożoną strukturą, która ze względu na wzrost popularności uprawiania różnych dyscyplin sportowych, coraz częściej ulega uszkodzeniom. Najpoważniejszym z nich jest jego całkowite zerwanie. Ze względu na udział tworzących je mięśni w prawidłowej lokomocji ocenia się, że skutki uszkodzenia mają charakter długofalowy. Do najczęstszych przyczyn uszkodzenia ścięgna Achillesa zalicza się urazy mechaniczne. Dużą rolę odgrywają też: 1) obecność przewlekłego stanu zapalanego ścięgna, 2) zwapnienia struktury ścięgnistej najczęściej spowodowane mikrourazami i krwiakami w obrębie ścięgna, 3) niewłaściwy dobór dyscyplin sportowych lub źle zaplanowany cykl treningowy, 4) uprawianie aktywności sportowych na twardych, niesprężynujących podłożach w nieodpowiednio dobranym obuwiu, 5) brak przygotowania do aktywności fizycznych o większej intensywności, a także podejmowanie aktywności ruchowych bez rozgrzewki i ćwiczeń rozciągających. Leczenie powinno się podjąć w pierwszych 72 godzinach od wypadku. Wśród metod pomocy wyróżnia się leczenie operacyjne i nieoperacyjne. W obu przypadkach dochodzi do unieruchomienia kończyny dolnej w tutorze gipsowym na okres 4 – 6 tygodni. Ważne jest prowadzenie odpowiedniego cyklu rehabilitacji medycznej, w skład której wchodzi stosowanie odpowiednio dobranych ćwiczeń i stopniowego obciążania uszkodzonej kończyny dolnej. Istotne jest też stosowanie odpowiedniej profilaktyki w celu przeciwdziałania powstaniu powtórnego urazu.
Monografia
Zerwanie ścięgna Achillesa – przyczyny, objawy kliniczne, metody leczenia i profilaktyka zapobiegająca urazom