Wprowadzenie. We wstępnej części pracy przedstawiono zagadnienia dotyczące budowy anatomicznej oraz biomechaniki stawu kolanowego z uwzględnieniem przyczyn oraz objawów klinicznych zmian zwyrodnieniowych stawów kolanowych.
Materiał i metody. W pracy przedstawiono przypadek kliniczny 55-letniego mężczyzny, u którego zdiagnozowano zmiany przeciążeniowe stawu kolanowego lewego, a także przeprowadzono leczenie operacyjne. Metodyka badań obejmowała wykorzystanie skali WOMAC do oceny stanu funkcjonalnego pacjenta. Badanie przeprowadzono trzykrotnie: 1) przed rozpoczęciem usprawniania; 2) w trakcie usprawniania (około 4 tygodnia); 3) po zakończeniu leczenia usprawniającego.
Omówienie wyników badań. Uzyskane wyniki przedstawiono w tabelach, a także omówiono zwracając uwagę na parametry, które uległy zmianie; ponadto zaakcentowano elementy leczenia, które w opinii autorów są najważniejsze we wczesnym etapie usprawniania obejmujące zakres ruchów, siłę mięśniową oraz ustawienie kończyny dolnej w przestrzeni,
a także sprawność funkcjonalną.
Wnioski. 1) Skala WOMAC pozwala w prawidłowy sposób monitorować postępy leczenia usprawniającego i/lub schorzenia, 2) Zastosowanie indywidualnie dobranego programu leczenia usprawniającego u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych jest w stanie zmniejszyć występowanie dolegliwości bólowych i wpłynąć na poprawę sprawności funkcjonalnej chorego, 3) Program leczenia usprawniającego powinien być uzupełniony o profilaktykę i edukację pacjenta uwzględniając elementy zawarte w skali WOMAC.
